ρυτήρας

ο / ῥυτήρ, -ῆρος, ΝΑ

1. αυτός που σέρνει ή τεντώνει κάτι («ῥυτῆρα βιοῡ» — ελκυστήρας τόξου, τοξότης, Ομ. Οδ.)

2. το χαλινάρι

3. φρ. «τρέχει από ρυτήρος» ή «ἀπὸ ῥυτῆρος ἐλαύνειν»

(για άλογο) τρέχει με χαλαρωμένα τα ηνία ώστε να καλπάζει χωρίς κανένα εμπόδιο

αρχ.

1. λουρί χρησιμοποιούμενο για μαστίγωση, μαστίγιο

2. στον πληθ. οἱ ρυτῆρες

τα λουριά με τα οποία δένουν και ζεύουν τα άλογα στην άμαξα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ῥῡ- τού ἐρύω (Ι) «σύρω, τραβώ» + επίθημα -τήρ (πρβλ. ταριχευ-τήρ)].